Column Jan van Tienen: Festivalliefde
Nieuwe mensen leren kennen en even met ze kletsen is het fijnste wat er is. Daarom hou ik van Welcome to The Village: het gaat hier zo makkelijk. Mag ik even vertellen over een paar fijne mensen die ik de afgelopen dagen ontmoet heb?
Zo was er de man die sperzieboontjes voor het festival had meegebracht. Welcome to The Village werkt samen met maatschappelijke instellingen om mensen in de omgeving een plek te geven op het festival. Een groep ouderen van zorginstelling Teatskehus Blauhûs kreeg te zien waar hun werk – ze hadden in de aanloop naar het festival meegewerkt aan het bereiden van de aankleding – terecht was gekomen.
Uitrustende in de schaduw vroeg ik een van de ouderen wat hij er zoal van vond. “Ja mooi hoor”, vertelde hij en hij keek peinzend om zich heen. “Ik weet alleen niet waar ik mijn sperzieboontjes kwijt kan.” Hij had een zak sperzieboontjes meegenomen – eigen kweek – zodat mensen op het terrein er lekker van konden smikkelen. Ik mocht er een voelen. Kakelverse boontjes. “De bietjes die ik had meegenomen had ik eerder al bij een foodtruck afgegeven”, vertelt hij.
Tegenwoordig komt hij niet meer zo veel op festivals, maar vroeger werkte hij bij een dansgroep waarmee hij de wereld over reisde, en zodoende ook op festivals terecht kwam, in Nice, Straatsburg, Rome, München. Alleen München vond hij bedenkelijk: “Daar moesten Israëliërs dansen met Duitsers, leek de festivalleiding leuk. Dat doe je toch niet?” – “Waarom niet?”, vroeg ik. “Het was nog zo kort na de oorlog en de Holocaust. Dat doe je die Israeli’s dan toch niet aan?”, zei hij. “In ieder geval moesten wij maar weer eens gaan. Een fijn festival nog.”
Een groep verstandelijk jongeren met een verstandelijke beperking zat even lekker in de schaduw uit te rusten. Ik vroeg Jop hoe hij het festival vond, wat hij van zijn eigen werk vond. Met de hele groep van Bascule Sneek gingen ze wekelijks op dinsdag aan de slag om de aankleding voor Welcome to The Village op te fleuren. Jop was trots op zijn werk, maar het blijst is hij dat hij met zijn vriend Japke kon samenwerken. Hij pakt zijn hand vast en gaat trots met hem op de foto.
Na afloop van een rondleiding van Innofest sprak ik de oprichter van Kunstinitiatief Voorheen de Gemeente. Ik was op een banaan gaan zitten en vertelde haar besmuikt hoe ik met een servetje bruine prut uit mijn achterzak stond te scheppen, alsof ik door mijn broek heen in mijn achterzak had gekakt. Nou ja, van het een kwam het ander, en al snel spraken we over zelfmoord, over performances die enorme indruk maakten, de angst voor spreken in het openbaar. Een kunstenaar uit Friesland kwam er bij staan. “Ik twijfel erover of een dictatuur soms niet beter is dan democratie”, zei hij. Dat was wat gek, maar hé, het is een festival, gek hoort erbij. In alle eerlijkheid denk ik ook dat ik hem niet zo goed begreep.
Ik sprak een jongen die zo verliefd was dat hij me vrijwel direct foto’s van zijn geliefde liet zien. “We plagen elkaar ook he. Ze houdt van vitamine C-pillen, die slikt ze vaak, dus had ik een pillendoos voor haar gemaakt met pillen voor de week op dagdeel in vakjes. Een vitaminepil voor de ochtend, middag en avond. En zij plaagt me ook zo. Als je dat toch in elkaar kunt losmaken. En ook nog rustig met elkaar bent. Ik vind dat…” Hij kwam er niet uit met zijn woorden, maar in zijn ogen zag ik zoveel liefde, zoveel liefde, en ik voelde het ook, voor alles, voor het festival, voor de zon, voor de mensen en ik wilde dat ik voor altijd zo met mensen kon praten, met rust en plezier en met aandacht, en met al die liefde.
